هوش مصنوعی سبب فاجعه یا عامل درمان سرطان؟
پارس آی سی تی: باآنکه خیلی از کارشناسان حوزه های متعدد به تازگی پیش بینی های نگران کننده ای را در رابطه با آینده هوش مصنوعی بیان کرده اند اما گروهی از محققان در مقاله جدید خود، بر اهمیت هوش مصنوعی در درمان سرطان تأکید دارند.
به گزارش پارس آی سی تی به نقل از ایسنا، هوش مصنوعی تأثیر خویش را بر بهبود روش های درمانی و تشخیص بیماریها نشان داده است اما دانشمندان امیدوارند آنرا برای اهداف بزرگتری به کار بگیرند.
به نقل از تک کرانچ، دکتر «فارست وایت»(Forest White) استاد مهندسی زیستی دانشگاه «ام آی تی»(MIT) و دانشمند برجسته شرکت «آسترین بایوساینس»(Astrin Biosciences) و دکتر «جاستین دریک»(Justin Drake) دانشیار «دانشگاه مینه سوتا»(University of Minnesota) و مدیر ارشد علمی شرکت آسترین بایوساینس، نظرات خویش را پیرامون تأثیر هوش مصنوعی بر درمان سرطان در یک مقاله بیان کرده اند که آنرا در ادامه می خوانیم.
وقتی مهندسان و دانشمندان برای کار کردن روی یک الگوریتم یا مدل هوش مصنوعی جدید جمع می شوند، مفهوم p(doom) - احتمال اینکه هوش مصنوعی موجب یک رویداد فاجعه بار شود - اصطلاحی است که در صدر ذهن قرار می گیرد. با این حال، حقیقت اینست که ترکیب مدلهای هوش مصنوعی، یکی از بهترین مسیرهای پیش رو برای کمک کردن به درمان سرطان است.
وقتی تومورها در ابتدای کار شناسایی شوند، میزان بقا می تواند به بالای ۹۰ درصد برسد و حتی از مؤثرترین درمان های موجود در بازار نیز بهتر عمل کند. سال هاست که تشخیص زودهنگام، نویدبخش درمان قطعی بوده است. بالاتر از ۹۰ درصد سرطان ها با تومورهای جامد همراه هستند. وقتی این تومورها در ابتدای کار شناسایی شوند، میزان بقا می تواند به بالای ۹۰ درصد برسد و حتی از مؤثرترین درمان های موجود در بازار نیز بهتر عمل کند.
با این حال، سرطان گریزان است. این بیماری تغییر شکل می دهد و خویش را بعنوان یک جریان همیشه درحال تغییر در دریایی از تمامی چیزهایی که مانع از تشخیص آن می شوند، نشان میدهد. برای تشخیص سرطان در ابتدای کار - حتی مرحله صفر - به بهترین فناوری موجود نیاز است.
ما اعتقاد داریم که هوش مصنوعی می تواند سهم عمده ای را در تشخیص زودهنگام سرطان داشته باشد. شاید P(doom) هنوز برای جهان فاجعه بار به نظر برسد اما در این مقاله، چگونگی فاجعه بار بودن آن برای سرطان را شرح می دهیم.
تصورات خطا و حقایق؛ چگونگی رشد و گسترش سرطان
با توجه به این که سرطان تقریبا همه را تحت تاثیر قرار داده است اما بازهم بسختی می توان از آن پیشی گرفت. چیزی که ما بعنوان سرطان می شناسیم، در واقع تلفیقی از صدها بیماری متعدد است که به روش های بی شماری بر بدن تاثیر می گذارند. سرطان یک دشمن بزرگ نیست، بلکه طیف وسیعی از دشمنان کوچک تر و دائماً درحال تکامل است. بعنوان مثال، دو شخص دچار سرطان سینه ممکنست زیست شناسی تومور بسیار متفاوتی داشته باشند که به نگاههای منحصربه فردی برای تشخیص و مراقبت نیاز دارد. حتی دو سلول سرطانی که هم زمان از یک بدن یک شخص بیرون آورده می شوند، یکسان نیستند. این ناهمگونی، همان چیزی است که سرطان را بسیار جذاب اما با این وجود بسیار گریزان می کند.
چیزی که ما بعنوان سرطان می شناسیم، در واقع تلفیقی از صدها بیماری متعدد است که به روش های بی شماری بر بدن تاثیر می گذارند. سال هاست که یک عقیده کلی در رابطه با چگونگی رشد و گسترش سرطان در بدن ما وجود داشته است بر مبنای اینکه سرطان بصورت موضعی شروع می شود، سپس بصورت منطقه ای حمله می کند و در نهایت به اندام های دوردست متاستاز می یابد. بعنوان مثال، سرطان در بافت پستان بیمار شروع می شود، سپس به غدد لنفاوی مجاور می رود و سپس به سایر نواحی بدن توسعه می یابد. این اساس نحوه مرحله بندی و طبقه بندی سرطان های متعدد است. اگر یک تومور کوچک و موضعی در بافت پستان وجود داشته باشد، به احتمال زیاد سرطان سینه مرحله یک است. اگر تومور بزرگی در ریه ها وجود داشته باشد که سلول های سرطانی فعال آن به سایر نواحی بدن منتقل می شوند، می توان آنرا سرطان ریه مرحله چهار یا متاستاز درنظر گرفت.
با این حال، یکی از شگفت انگیزترین و مهم ترین اکتشافات اخیر اینست که امکان دارد سلول های سرطانی پیش از این که تومور حتی در ابتدای کار تشکیل خود باشد، به جریان خون ما وارد شوند. از آنجائیکه سلول های سرطانی حتی پیش از این که تومور قابل تشخیص باشد می توانند در جریان خون وجود داشته باشند، باید بتوان سرطان را در مرحله صفر تشخیص داد.
بر خلاف سلول هایی که متاستاز یافته اند، سلول های سرطانی در ابتدای کار گردش خون ما اغلب خفته هستند و از دید پنهان می شوند اما به طور عمده در آزمایش های خون منظم قابل تشخیص نیستند. این در قفل شده ای است که محققان اغلب برای باز کردن آن تلاش می کنند.
در آسترین، ما چالش گشودن این در را پذیرفته ایم و دنیایی از امکانات جدید را برای تشخیص سرطان به روی خود گشوده ایم. یافته های ما در این مقاله آمده است.
بدافزار در یک شبکه پرسروصدا
یک شبکه کامپیوتری بزرگ را تصور کنید. داده ها به سرعت از هر طرف شلیک می شوند و پیام های گوناگونی را در سراسر سیستم کامپیوتری حمل می کنند. بیشتر داده ها به برنامه ها و شبکه ها کمک می کنند تا روان اجرا شوند اما جایی در بین هرج ومرج اطلاعات، بدافزاری وجود دارد که به دنبال ربودن سیستم است.
مانند همه کامپیوتر ها، این کامپیوتر نیز دارای یک سیستم امنیتی داخلی است که در سراسر شبکه به دنبال نشانه هایی از کدهای مخرب می گردد. مشکل اینست که بیشتر این نشانه ها در بسته های کوچک داده قفل شده اند که با ترافیک عادی شبکه ادغام می شوند.
بر خلاف سلول هایی که متاستاز یافته اند، سلول های سرطانی در ابتدای کار گردش خون ما اغلب خفته هستند و از دید پنهان می شوند اما به طور عمده در آزمایش های خون منظم قابل تشخیص نیستند. این در قفل شده ای است که محققان اغلب برای باز کردن آن تلاش می کنند. این اساساً همان چیزی است که سیستم ایمنی ما با عبور سلول های سرطانی خفته از جریان خون با آن روبه رو می شود. با فناوری کنونی، سیستم امنیتی تا وقتی که به تسخیر بدافزار درآید، قادر به شناسایی آن نخواهد بود و این امر آنرا به مشکلی بزرگتر تبدیل میکند و ریشه کنی آنرا بسیار دشوارتر می سازد.
نکته مثبت اینست که این بدافزار بی سروصدا نیست. این بدافزار برای ممانعت از شناسایی بوسیله سیستم امنیتی، با سایر نرم افزارهای مخرب در شبکه ارتباط برقرار می کند. بنابراین، هدف ما باز کردن بسته های داده برای یافتن پیام هایی است که بدافزار در فرستادن آنها به یکدیگر تلاش می کند اما این ارتباط در نهایت بزرگترین نقطه ضعف بدافزار است.
به بیانی دیگر، سیگنال های پروتئینی پخش شده توسط سلول های سرطانی با یکدیگر کار می کنند تا رشد تومور را ممکن سازند و از تشخیص آن بوسیله سیستم ایمنی بدن ما جلوگیری نمایند. یافتن این سیگنال های کوچک برای دانشمندان همیشه یک رویا بوده است.
اگر بتوانیم این پیام ها را بطور قابل اعتمادی پیدا نماییم، می توانیم از «پروتئومیکس عمیق»(Deep Proteomics) استفاده نماییم که از فناوری نانو، بیوشیمی، رباتیک و اپتیک برای شناسایی این سیگنال ها بهره می برد. اینجاست که هوش مصنوعی وارد عمل می شود.
هوش مصنوعی؛ سیستم امنیتی جدید
علاوه بر سیستم امنیتی داخلی کامپیوتر، ما حال درحال اضافه کردن یک سیستم جدید هستیم. این سیستم بطور ویژه برای یافتن بدافزار مورد نظر ما با دقت بالا طراحی شده است. از راه این سیستم جدید، پیام های بدافزار را می توان به سرعت، با دقت و با قابلیت رمزگشایی پیام های بدافزار دریافت کرد.
مزیت بهتر اینست که سیستم امنیتی جدید فقط بدافزار را ردیابی نمی کند، بلکه نحوه واکنش سیستم داخلی ما را نیز زیر نظر می گیرد. این سیستم می تواند ببیند که بدافزار در کجا از موانع عبور می کند، چطور از برنامه های آنتی ویروس پیشی می گیرد و پروتکلهای امنیتی در کجا گرفتار مشکل می شوند. این اطلاعات برای کمک کردن به ما در درک نقاط ضعف دفاع شبکه بسیار مهم هستند. ما با این اطلاعات می توانیم سیستم را بهبود ببخشیم، نقاط صدمه پذیر را تقویت نماییم و در نهایت حملات آینده را قبل از آغاز آنها متوقف سازیم. ما اساساً یک لایه نظارتی هوشمند ساخته ایم که نه تنها تهدید را شناسایی می کند، بلکه از خود نبرد نیز درس می گیرد.
این کاری است که ما برای سرطان انجام می دهیم. به بیانی دیگر، هوش مصنوعی که آسترین توسعه داده، قادر به تشخیص ناهنجاری ها و یافتن سیگنال های سرطانی از پروتئین هاست تا نحوه ارتباط سلول های سرطانی و نحوه واکنش سیستم ایمنی بدن ما را آشکار کند. فراتر از آن، این هوش مصنوعی فقط به دنبال سرطان نیست، بلکه در اینجا عمق و دقت به ایجاد مدلی می انجامد که قادر به تشخیص آغاز، پیشروی، عود و در نهایت مرگ ناشی از سرطان است.
این چیزی بالاتر از تشخیص زودهنگام است. این به معنای درک میزان تهاجمی بودن سرطان، بررسی یا درمان بهتر تومورهای خاص، احتمال بازگشت سرطان بعد از بهبودی و موارد دیگر است.
هوش مصنوعی در مقابل سرطان
هوش مصنوعی مطمئناً برای سال های آتی بعنوان یک موضوع بحث برانگیز در زندگی روزمره ما باقی خواهد ماند اما آن چه در نهایت اهمیت دارد، ایجاد یک فناوری هوشمندتر و بهتر برای نجات جان انسان هاست.
پست اخیر «گری مارکوس»(Gary Marcus) روان شناس و پژوهشگر هوش مصنوعی در پلت فرم ایکس، این مورد را به خوبی خلاصه می کند. گری در حالیکه در سوگ از دست دادن یک دوست بود، معیار جدید خویش را برای هوش مصنوعی تاثیر گذار بیان کرد و نوشت: وقتی که تاثیر قابل توجهی بر سرطان داشته باشد.
آسترین بایوساینس یک شرکت هوش سرطان است که برای بسط مرزهای فناوری ساخته شده و کار آن سرعت بخشیدن به تشخیص زودهنگام سرطان و پیشرفت مراقبت از راه تحلیل بالاتر از ۹۰۰۰ پروتئین برای آشکار کردن نکته ای است که بیشتر آزمایش های خون از دست می دهند. این نکته، نخستین سیگنال های مولکولی پیشروی سرطان است.
به طور خلاصه با فناوری کنونی، سیستم امنیتی تا وقتی که به تسخیر بدافزار درآید، قادر به شناسایی آن نخواهد بود و این امر آن را به مشکلی بزرگتر تبدیل میکند و ریشه کنی آن را خیلی دشوارتر می سازد. از راه این سیستم جدید، پیام های بدافزار را میتوان به سرعت، با دقت و با قابلیت رمزگشایی پیام های بدافزار دریافت کرد. این سیستم می تواند ببیند که بدافزار در کجا از موانع عبور می کند، چگونه از برنامه های آنتی ویروس پیشی می گیرد و پروتکل های امنیتی در کجا گرفتار مشکل می شوند.
منبع: ict-pars.ir
این پست را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این پست